कधी असं
वाटतं का की “काहीच करावंसं वाटत नाही?” आवडत्या गोष्टीही आता बोअर वाटतात? कोणाशी बोलायची इच्छा होत नाही आणि मनात एक रिकामेपणा जाणवतो?
हीच अवस्था म्हणजे उदासीनता — जेव्हा मन थकलं असतं आणि भावनांनी दमून गेलं असतं.
उदासीनता म्हणजे आळस नाही, ही मनाची विश्रांती घेण्याची पद्धत आहे. जसं शरीराला खूप कामानंतर थोडा आराम लागतो, तसंच मनालाही थकव्याने थांबून जायचं असतं.
एका शिक्षकाचं उदाहरण घ्या — सुरुवातीला तो आपल्या विद्यार्थ्यांसाठी खूप प्रेरित होता. पण वेळ गेली, जबाबदाऱ्या वाढल्या, आणि एक दिवस त्याला वर्गात जाण्याची इच्छा उरलीच नाही. तो आळशी नव्हता, फक्त भावनिकदृष्ट्या थकलेला होता. हीच उदासीनतेची सुरुवात असते.
जेव्हा माणूस प्रयत्न करत राहतो पण त्याला काहीच समाधान मिळत नाही, जेव्हा सगळं काही एकसुरी आणि निरर्थक वाटू लागतं, तेव्हा मन हळूहळू बंद होऊ लागतं. बोलणं कमी होतं, हसणं हरवतं, आणि जीवनाचा रंग फिकट होतो.
पण हे लक्षात ठेवा — उदासीनता शेवट नाही. ती मनाची मदतीसाठीची हाक असते.
थोडं स्वतःसाठी वेळ द्या. एखाद्या जवळच्या व्यक्तीशी बोला. एखादं आवडतं गाणं ऐका. थोडं निसर्गात फिरा.
मन हळूहळू पुन्हा सजीव होतं, जसं कोरड्या जमिनीवर पहिला पाऊस पडला की मातीचा सुगंध उठतो.
” उदासीनता कमजोरी नाही, ती मनाला विश्रांती हवी आहे याची खूण आहे.
थोडं थांबा, स्वतःला समजा, आणि पुन्हा सुरुवात करा.”
© Manaswi Psychology & Wellness
📞 +91 77589 42278